ابزار نظر سنجی

سلام دوستان

من اين داستان و خوندم و اون قدر خنده دار بود كه الان ميخوام بدم شما هم بخونيدش

مرحوم آیه الله آقای حاج سید جمال الدین گلپایگانی که از اعاظم علما و مراجع تقلید نجف اشرف بودند و سه مقام کرامت نفس و پاکی روح و تزکیه و تهذیب و اجتناب از هواهای نفسانیه رسیده بودند می فرمودند: من در اصفهان که بودم نزد دو استاد بزرگ مرحوم آخوند کاشانی و مرحوم جهانگیرخان درس اخلاق و سیر و سلوک می آموختم و به دستور آنها به قبرستان تخت فولاد می رفتم، عادت من این بود که شب پنجشنبه و جمعه می رفتم و یکی دو ساعت در بین قبر ها حرکت می کردم و در عالم مرگ و ارواح تفکر می نمودم، بعد چند ساعتی استراحت می کردم و سپس برای نماز شب و مناجات بر می خاستم. 
شبی از شبهای زمستان که برف می آمد آمدم و در یکی از حجره ها رفتم، خواستم دستمالم را باز کنم و چند لقمه ای غدا بخورم که در اینحال در مقبره را زدند و جنازه ای را آوردند و گفتند که متصدی آن مقبره تا صبح قرآن بخواند و آنها صبح برای دفن جنازه بیایند. 
همراهیان، جنازه را گذاشتند و رفتند و یکمرتبه دیدم ملائکه عذاب آمدند و چنان گرزهای آتشین بر سر او می زنند که آتش به آسمان زبانه می کشید و فریاد هایی از این مرده بر می خواست که گویی تمام قبرستان متزلزل شده بود. 

برخی اعتقاد پیدا کردند که قطار مذکور که در ۱۸۹۱ از ریل خارج شد همچنان وجود دارد و بعضی وقتها به صورت روح ظاهر شده و از روی پل عبور می کند. بر این اساس هر ساله …

کریستوفر قیصر جوان ۲۹ ساله امریکایی اهل کارولینای شمالی زمانی که قصد شکار قطار روح را داشت خود قربانی شده و زیر یک قطار واقعی له شد.
داستان از این قرار است که ۱۱۹ سال پیش قطاری با ۱۰۰ مسافر در حال عبور از پل معروف بوستیان بود که از ریل خارج شده و از ارتفاع ۴۰ متری به پایین سقوط می کند. تمام مسافرین کشته شده و این حادثه در ذهن مردم محلی آن منطقه برای همیشه به خاطر سپرده شد. مردم کم کم به شایعاتی دامن زدند که جنبه تخیلی داشت. برخی اعتقاد پیدا کردند که قطار مذکور که در ۱۸۹۱ از ریل خارج شد همچنان وجود دارد و بعضی وقتها به صورت روح ظاهر شده و از روی پل عبور می کند. بر این اساس هر ساله عده ای اذعان می کنند که قطاری را در حالی که چرخ هایش صدای گوشخراش داده می بینند که مسافرانش در حال جیغ زدن هستند.

از آن به بعد عده ای ادعا می‌کردند که می‌توانند قطار روح را با مسافرانش ببینند و برخی نیز ادعا داشتند که می‌توانند قطار روح را شکار کنند.
کریستوفر بیچاره نیز جزو افرادی بود که ادعا می‌کرد می‌خواهد قطار روح را شکار نماید و برای همین ساعت ۲:۴۵ بامداد همراه عده‌ای از دوستان روی پل رفته و مدعی شد که می خواهد قطار را بگیرد.
اما اینبار قطاری واقعی با سرعت ۴۰ مایل در ساعت به وی نزدیک شده اما وی به دوستان خود می گفت باید قطار روح را شکار کند. قبل از لحظه تصادم دوستانش از روی ریل کنار رفته اما وی و یک زن دیگر روی ریل ماندند. در اخرین ثانیه ها مهندس قطار ترمز را کشید اما فایده ای نداشت و کریستوفر خیالاتی زیر قطار له شد.

داستان توهم

دوستم تعریف می‌کرد که یک شب موقع برگشتن از ده پدری تو شمال طرف اردبیل، جای این که از جاده اصلی بیاد، یاد باباش افتاده که می گفت؛ جاده قدیمی با صفا تره و از وسط جنگل رد میشه! 
این‌طوری تعریف می‌کنه: من احمق حرف بابام رو باور کردم و پیچیدم تو خاکی، ٢٠ کیلومتر از جاده دور شده بودم که یهو ماشینم خاموش شد و هر کاری کردم روشن نمیشد. 
وسط جنگل، داره شب میشه، نم بارون هم گرفت. اومدم بیرون یکمی با موتور ور رفتم دیدم نه می‌بینم، نه از موتور ماشین سر در می‌ارم! 
راه افتادم تو دل جنگل، راست جاده خاکی رو گرفتم و مسیرم رو ادامه دادم. دیگه بارون حسابی تند شده بود. 
با یه صدایی برگشتم، دیدم یه ماشین خیلی آرام و بی‌صدا بغل دستم وایساد. من هم بی‌معطلی پریدم توش. 
این قدر خیس شده بودم که به فکر این که توی ماشینو نیگا کنم هم نبودم. وقتی روی صندلی عقب جا گرفتم، سرم رو آوردم بالا واسه تشکر، دیدم هیشکی پشت فرمون و صندلی جلو نیست!!! 
خیلی ترسیدم. داشتم به خودم می‌اومدم که ماشین یهو همون طور بی‌صدا راه افتاد. 
هنوز خودم رو جفت و جور نکرده بودم که تو یه نور رعد و برق دیدم یه پیچ جلومونه! 
تمام تنم یخ کرده بود. نمی‌تونستم حتی جیغ بکشم. ماشین هم همین طور داشت می‌رفت طرف دره. 
تو لحظه‌های آخر خودم رو به خدا این قدر نزدیک دیدم که بابا بزرگ خدا بیامرزم اومد جلو چشمم. 
تو لحظه‌های آخر، یه دست از بیرون پنجره، اومد تو و فرمون رو چرخوند به سمت جاده. 
نفهمیدم چه مدت گذشت تا به خودم اومدم. ولی هر دفعه که ماشین به سمت دره یا کوه می‌رفت، یه دست می‌اومد و فرمون رو می‌پیچوند. 
از دور یه نوری رو دیدم و حتی یک ثانیه هم تردید به خودم راه ندادم. در رو باز کردم و خودم رو انداختم بیرون. این قدر تند می‌دویدم که هوا کم آورده بودم. 
دویدم به سمت آبادی که نور ازش می‌اومد. رفتم توی قهوه خونه و ولو شدم رو زمین، بعد از این که به هوش اومدم جریان رو تعریف کردم. 
وقتی تموم شد، تا چند ثانیه همه ساکت بودند، یهو در قهوه خونه باز شد و دو نفر خیس اومدن تو، 
یکیشون داد زد: ممد نیگا! این همون احمقیه که وقتی ما داشتیم ماشینو هل می‎دادیم سوار ماشین ما شده بود.

(ولي مثلا داستان ترسناكه)

لطفا نظر هم بديد كه ما خوش حال بشيم

اينم از داستان:

پی نوشت: متاسفانه داستان به قدری وحشتناک و هیجانی بود که ما جوگیر شدبم، این هیجان و جو ما به بمونی عزیز هم سرایت کرد و ایشان دستپاچه شد و نتوانست خوب نشانه گیری کند و در نتیجه به لقاءالله پیوست، و ما امکان ادامه دادن داستان و درگیر کردن شما در دیگر ماجراهای جذاب و ترسناک این زوج جوان را پیدا نکردیم.  اما از این داستان کوتاه چند نتیجه اخلاقی می گیریم. اول اینکه به جنگلی که درختهایش تکان های مرموز می خورند وارد نشویم. دوم: وقتی این قدر خلاقیتمان زیاد بود که در کیف پول کاراکتر اصلی داستان، آر پی جی 7 مخفی کردیم، حداقل چند گلوله اضافی هم کنارش جاسازی کنیم تا به چنین سرنوشت مخوفی دچار نشود! سوم : سعی کنیم به توصیه های همسر دلبندمان گوش فرا دهیم! چهارم : توصیه های ایمنی را جدی بگیریم! (البته اگر منصف باشید فیلمنامه ما از بسیاری از فیلمنامه های ترسناک هالیوودی با ارزش تر بود. نبود؟!)